Nog niet eerder heb ik letterlijk verteld dat ik aan het opkrabbelen ben van een burn-out ofwel een overspannen periode. Positief gezien, zie ik het meer als een welverdiende crisis die me in de gelegenheid stelt mijn leven een andere wending geven. Het schijnt zo te zijn dat we er vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen dus ik zie maar als een luxe dat het mij in mijn 28e levensjaar overkomt, ondanks dat het niet altijd zo aan voelt.
Een feit blijft dat ik op een splitsing terecht ben gekomen: blijf ik doen wat ik deed onder andere voorwaarden of ga ik het compleet anders doen?
Elke dag worden er boeken en tijdschriften gedrukt onder het motto; het roer om, word wie je bent, volg het beekje, loslaten en accepteren, in het nu leven, de weg naar geluk is geluk, gefeliciteerd met je burn-out, gelukkig werken. Ja hoor, ik ken ze allemaal en ik haal er waardevolle inspiratie uit. Ik geloof ook dat de mensen die dat schrijven een bepaalde balans voor zichzelf hebben gecreëerd waardoor de kwaliteit van hun leven is toegenomen.
Ook ik heb sterk neiging die kant op te gaan. Maar wie geeft mij de garantie dat ik zo’n zelfde succesverhaal kan schrijven? Ok, het begint bij loslaten wat niet bij je past. Hoe weet je wat wel of niet bij je past? En hoe zit het met de vuistregel; gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt? Ook die regel moet je dan zeker loslaten? Dat eenmaal gedaan, komen er nieuwe dingen naar je toe. Hoe weet je dat die wel bij je passen?
Het antwoord ligt vrij voor de hand want dat is: volg je gevoel. Maar ‘holy crap’ dan ben ik dus genoodzaakt om volledig op mijn zelfvertrouwen en intuïtie te bouwen. Misschien moet ik het toch maar bij het oude laten….?
