Bijna drie maanden verder en de druk naar het creëren van een betaalde werkweek neemt toe. Mevrouw UWV gaat straks op het knopje “uitkering uit” drukken zodat er ruimte is voor meneer bijstand, deze beste man leer ik toch liever niet kennen.
Het versturen van sollicitatiebrieven, het voeren van netwerkgesprekken, persoonlijke soul-searching en een stapje terug doen, klinkt leuk en logisch. Toch zorgen deze activiteiten niet voor ruimte in de vijfer die we arbeidsmarkt noemen en het aantal vissen groeit met de dag.
Positief is dat de burn-out industrie zorgt voor saamhorigheid, momenteel kan ik met verschillende vrienden en vriendinnen een kop thee drinken omdat ook zij thuis zitten. Voor een korte periode is dat best gezellig. Lekker praten over hoe je het leven niet moet leiden, zorgt voor nieuwe ideeën en perspectieven.
De wankele buddha wordt steeds stabieler, nu heb ik nog een duidelijk doel nodig. Ik zal de koe toch bij de horens moeten vatten en zelf ruimte op de arbeidsmarkt moeten creëren. Dat betekent dat ik in het kort gezegd; “mijn baan zelf ga maken”.
Nu nog het vinden van de antwoorden op de vragen: Wat voor baan maak ik? Hoe ga ik die baan maken? Waar ga ik die baan maken? Of nee laat ik eerst eens beginnen met de vraag: Wat is voor mij de definitie van een baan?
