Nog twee weken en dan is het zover. Na 31 augustus heb ik geen baan meer. Of ik er zin in heb? Ja natuurlijk… de hele wereld ligt weer aan mijn voeten; ik kan gaan reizen, iets voor mezelf beginnen of weer op zoek gaan naar een leuke baan, echt top.
Of ik er tegenop zie? Ja natuurlijk… weg vastigheid, weg inkomen, weg organisatie waar ik me thuis voel, weg dagbesteding, weg collega’s, welkom alle tijd om na te denken, welkom muren van mijn huis, welkom het gevoel van de enige zijn die niet werkt, welkom reacties van de buitenwereld zoals “jij komt er vast wel”, of “Het komt wel goed met jou hoor”, welkom deuk in mijn ego, welkom gedachte dat mijn vriendje me nu minder leuk gaat vinden, welkom kutzooi!
In de verte hoor ik de stem van mijn moeder “Lieverd ga doen waar jij gelukkig van wordt je denkt te veel na, alleen jij kan doen waar je gelukkig van wordt”.
Ja Mam, ik weet dat je gelijk hebt maar ik heb het nu gewoon ff helemaal gehad! Ik heb toch fucking niet verschillende studies afgerond, altijd bijbaantjes gehad, buitenland stages gedaan, in studiecommissies gezeten, verre reizen gemaakt, bewustwordingscursussen gevolgd, heel veel vrienden en vriendinnen in mijn omgeving om vervolgens als Koos Werkloos door het leven te gaan of wel?
En dan hoor ik mijn moeders reactie “Lieverd, je hebt een pittige tijd achter de rug en je zelfvertrouwen is wat beschadigd. Je beschikt over zoveel kwaliteiten, denk niet te veel na, volg je gevoel. Doe niet waarvan je denkt dat je dat moet doen, doe waar je je gelukkig bij voelt dan komt de rest vanzelf”. Ohhhh wat irritant…. Ik weet dat mamma gelijk heeft maar ik zit nu gewoon hardnekkig vast in mijn eigen gezeik en ik vind het wel even prima zo.
