Een tijdje geleden kreeg ik van een vriend een wiebelende mini-buddha met het gegeven: “Deze Buddha vond ik wel toepasselijk voor jou Essie. Hij is nogal wankel en uit balans maar zoals je ziet, hij valt niet om maar blijft altijd staan”. Hmm…. Een wankele buddha, is dat niet een mooi voorbeeld van ‘contradictio in terminis’?
Wankel ben ik wel ja. Want het gevoel van ik ben alles kwijt versus ik kan alle kanten op is nou niet echt bevorderlijk ter ontspanning. Of is het juist de bedoeling dat ik hier even van geniet van dat gewiebel? De ruimte om na te denken over mogelijkheden daar ontbreekt het niet aan want ik merk dat ik veel ideeën heb. Ik heb ook echt zin om iets met deze ideeën te doen. Maar waar ontbreek het nou aan? Wat heb ik nodig?
Vertrouwen en energie om te knallen, dat is wat ik nodig heb. Waar is het gebleven? Ik ben, van nature en door wat ik heb geleerd aan de meest prestigieuze universiteit die “La Vie” heet, iemand die van uitdagingen houdt, deze met twee handen aanpakt, volledig gecommitteerd doorgaat tot het bittere eind en dan op zoek gaat naar een nieuwe uitdaging.
Mensen met een niet-coachende communicatiestijl noemen dit: een te korte spanningsboog (zo’n energie slurpende tekst). Een coach zou zeggen; je hebt behoefte aan vernieuwing en verdieping. “Gelukszoeker” zo word ik ook wel eens genoemd. En dan denk ik; als we maar met z’n allen als geoliede machines blijven draaien totdat we toe zijn aan de volgende APK dan kies ik binnen dit curriculum toch liever voor de vrije keuze ruimte of te wel; ik maak de baan die ik ben.
Maar hoe zal ik deze ruimte gaan vervullen?
