Je kunt erover dromen of je kunt het gewoon DOEN. En als je die beslissing dan hebt genomen… welke hobbels tref je dan nog? Met welke mindfucks ga je nog high fiven… hoe doe je dat met wonen, werk, wederhelft, familie, vrienden en spullen? En hoe ga je om met de reactie “ik hoop dat je vind wat je zoekt” van mensen die deze stap nooit durven zetten? Tja.. en hoe zet je dan de eerste stappen aan het begin van je geweldige reis? Daar sta je dan ineens in Moskou in de rij van een bekend museum. Het eerste gesprekje met de mensen achter je begint met: “Ben je helemaal ALLEEN??” In een echo hoor je “alleen-alleen-alleen” nog naklinken en de projectie van die mensen (want dat is het) maakt je zenuwachtig.
Of wat als je in een split second vergeet naar je intuïtie te luisteren en je in Indonesie toch bij de verkeerde taxichauffeur instapt? Wat doe je als je op zee zit en de boot krijgt motorpech, de airco valt uit, het water slaat naar binnen, je hebt geen zicht meer en in plaats van paniek ontstaat er inclusief de bemanning doodse stilte…
Anderzijds dat ultieme gevoel van GELUK… Wanneer je door lokale bewoners wordt meegevraagd om mee te gaan vissen en je midden op zee in een klein vissersbootje je vislijntje uitgooit naar baby squid terwijl er een joekel van een zeeschildpad om de boot zwemt. Of wanneer je in Zuid-Korea na een bezoek aan de tempel verdwaalt en per ongeluk op het Internationale Filmfestival van Azië terechtkomt. Of wat dacht je van een goed gesprek over het leven met een jonge monnik in Thailand? Fantastisch voelt het wanneer je in korte tijd nieuwe vriendschappen opbouwt? Of wanneer je onbaatzuchtig en spontaan je hulp aanbiedt en je er vervolgens heel veel voor terug krijgt. Dat zijn de onvergetelijke momenten, de cadeautjes. Zo heb ik nog ontelbaar voorbeelden van goodvibes!
En dan nog het eten, zoveel variatie, nieuwe manieren, fijne smaken, andere kruiden en soms zó simpel, maar zó vers en oh zó lekker.
Een ding is zeker: de ontwikkeling die je persoonlijk én spiritueel doormaakt is ongekend. Je bent in hetzelfde moment het onderwerp, het vergrootglas en de ogen die er doorheen kijken en dat een jaar lang. Dat is nog eens driedimensionaal leren.
Tja en met al die leerervaring en al die fantastische herinneringen kom je dan na een jaar weer thuis… of nou ja.. in etappes… je lichaam komt thuis en je hoofd en hart iets later… Maar hoe bezorg je jezelf een zachte landing? En hoe waarborg je je nieuwe zelf? Want nieuw, dat ben je!
Op 8 november vertel ik hierover een mooi verhaal tijdens de Pecha Kucha avond in Café Miles te Amersfoort. Start 20.20 uur, toegang gratis.
Ik hoop je te zien!
Groet,
Esther
