Posts in "Esther schrijft" Category — Page 2

Het proces naar het schrijven van een boek verloopt niet zonder slag of stoot dat heb ik wel gemerkt. Op de een of andere manier kom je door het schrijven van een boek extreem in contact met je hart en met dat wat je raakt. Aangezien ik de laatste tijd door veel dingen word geraakt, is het voor mij een hobbelig paadje met veel zijweggetjes.

Aan de andere kant, biedt zo’n zijweggetje weer nieuwe content voor mijn boek. Ik word getriggerd door mijn eigen frustratie, hierin zit weerstand en in weerstand zit waardevolle informatie dus laat ik het maar gewoon toestaan. Ik kan er vast een mooie hoofdstuktitel voor bedenken.

Vandaag schuif ik aan bij schrijfcoach en communicatieadviseur Brenda van Dijk. Zij heeft  veel verstand van teksten als het gaat om stijl en structuur. Daarnaast is zij een hele fijne gesprekspartner en voel ik me bij haar uiterst op mijn gemak.

Vanochtend begon ons gesprek zo: ‘Hoe gaat het? Je zit niet helemaal lekker in je energie hè Esther?’ En hoppa… daar waren ze weer, mijn beste vrienden van de laatste dagen met de naam ‘Tranen’.

‘De ‘raw version’ van de achterkant van je eerste eigen boek kan je beter niet sturen naar personen uit je naaste omgeving/ thuisfront. Dit resulteerde bij mij in een ‘writer’s block’ van drie dagen’, vertelde ik haar.

Brenda stelde me gerust met de woorden; ‘Wat je ook schrijft, dichtbijstaande personen zullen altijd lezen het vanuit het perspectief dat ze al van je hebben of ze hebben misschien een eigen belang. Bouw daarom wat afstand in en blijf bij je eigen verhaal. Je schrijft leuk, toegankelijk, duidelijk en de lezer wordt echt meegenomen in je verhaal dus laat je niet van de wijs brengen.’

Wat ontzettend fijn die feedback van een professional. ‘STAY IN LINE’ herhaal ik in mezelf. Na deze week koop ik een strippenkaart bij Brenda.

Voor de buitenwereld lig ik al een tijd onder een steen, zelf noem ik het meer; efficiënt cocoonen! Dat bestaat uit; tijd voor jezelf, opruimen en het voeden van je eigen creativiteit.

Vandaag dag 2 van een schrijfweek in Oostenrijk. Net als 13 andere mensen die hier zijn, heb ik het plan gevat een boek te schrijven.

Vanochtend ben ik uitgerust wakker geworden. Na een heerlijk ontbijt ben ik bij schrijfcoach en auteur Esther Jacobs aangeschoven om eens te brainstormen over de achterflap van mijn boek. Ik vertelde waarover mijn boek ging en zij schreef mee. Een hele fijne manier van werken en zo rolde uit de highlights voor de achterflap van mijn boek op tafel.

Hèhè…. de koers is gezet de ‘raw version’ is er, nu op eigen tempo doorpakken. Niet te perfectionistisch willen zijn, mee gaan in de flow die hier hangt maar wel bij jezelf blijven, dat is mijn recept voor deze week.

De bergen in Oostenrijk hebben een magische werking op me. Nu begrijp ik helemaal waarom de meeste auteurs zich afzonderen in de natuur. De relatie tussen je hart en het boek dat je wilt schrijven komt duidelijk tot beleving en dat is een hele bijzondere ervaring.

DeBerghut.com is de plek bij uitstek om eens rustig tot jezelf te komen. De eigenaren Hans en Nel zijn schatten van mensen en zorgen ervoor dat je in geen enkel opzicht iets te kort komt. Hun persoonlijke verhaal is zeer inspirerend, ik heb het terug gelezen in het boek: Het Geheim Van De Berghut.

Wil jij ook al heel lang een boek schrijven? Tip: www.mijneersteboek.nl

Net als ieder ander probeer ook ik mijn beste leven te leiden. Er zijn periodes dat ik volledig voor de wind vaar maar natuurlijk ken ook ik de momenten dat ik eindeloos moet opkruisen om mijn doel te bereiken. De weersomstandigheden zorgen er regelmatig voor dat ik mijn koers verlies. En na een heftige onweersbui draait de wind 180 graden en word ik voor de keuze gesteld; blijf je de huidige koers varen maar dan tegen de wind in of verleg je de koers?

Ik besluit mijn koers te verleggen. Ik laat alle zeilen vieren en vaar een tijdje voor de wind. Het doet me goed, genietend van het uitzicht en even niet weten waar ik uitkom. Dan wordt het tijd om iets op te loeven en de zeilen een tikkeltje aan te trekken. In de verte zie ik een ingang die ik tot op heden niet op de kaart had zien staan. Ik nader de ingang en zie dat het een kronkelige rivier is die uitmondt in een grote oceaan der mogelijkheden. Ik ben nieuwsgierig, ik vind het spannend, het is onbekend en toch wil ik die oceaan op. Maar heb ik eigenlijk wel alles aan boord om die overtocht te maken? En wat kom ik dan allemaal tegen waar ik niet op voorbereid ben? Ben ik wel sterk genoeg? Heb ik wel genoeg ervaring?

Er komen haaien rond om mijn bootje zwemmen; “Wat ga je doen? Ga je de oceaan der mogelijkheden op, in deze tijd met deze weersomstandigheden? Kan je niet beter op de binnenwateren blijven varen, daar heb je jaren voor geoefend en daar ben je veel beter in.”

Twijfel slaat weer toe… er zit een kern van waarheid in wat de haaien zeggen. Toch heb ik net een zware storm overleefd, is het uitzicht op de binnenwateren beperkt en ik ben toe aan een nieuw avontuur.

Er komen dolfijnen om mijn bootje zwemmen; “Esther ga je de oceaan der mogelijkheden op? Het is daar fantastisch, de mogelijkheden zijn oneindig en er zijn al veel andere bootjes dus je kunt altijd even aanleggen als je om hulp verlegen zit. Houd er rekening mee dat de wind uit onverwachte hoek kan komen zowel positief als negatief en dat ook daar de weersomstandigheden variëren. Maar blijf je eigen koers aanhouden, je hebt alles aan boord om de overtocht te maken.”

Nog niet eerder heb ik letterlijk verteld dat ik aan het opkrabbelen ben van een burn-out ofwel een overspannen periode. Positief gezien, zie ik het meer als een welverdiende crisis die me in de gelegenheid stelt mijn leven een andere wending geven. Het schijnt zo te zijn dat we er vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen dus ik zie maar als een luxe dat het mij in mijn 28^e levensjaar overkomt, ondanks dat het niet altijd zo aan voelt.

Een feit blijft dat ik op een splitsing terecht ben gekomen: blijf ik doen wat ik deed onder andere voorwaarden of ga ik het compleet anders doen?

Elke dag worden er boeken en tijdschriften gedrukt onder het motto; het roer om, word wie je bent, volg het beekje, loslaten en accepteren, in het nu leven, de weg naar geluk is geluk, gefeliciteerd met je burn-out, gelukkig werken. Ja hoor, ik ken ze allemaal en ik haal er waardevolle inspiratie uit. Ik geloof ook dat de mensen die dat schrijven een bepaalde balans voor zichzelf hebben gecreëerd waardoor de kwaliteit van hun leven is toegenomen.

Ook ik heb sterk neiging die kant op te gaan. Maar wie geeft mij de garantie dat ik zo’n zelfde succesverhaal kan schrijven? Ok, het begint bij loslaten wat niet bij je past. Hoe weet je wat wel of niet bij je past? En hoe zit het met de vuistregel; gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt? Ook die regel moet je dan zeker loslaten?  Dat eenmaal gedaan, komen er nieuwe dingen naar je toe. Hoe weet je dat die wel bij je passen?

Het antwoord ligt vrij voor de hand want dat is: volg je gevoel. Maar ‘holy crap’ dan ben ik dus genoodzaakt om volledig op mijn zelfvertrouwen en intuïtie te bouwen. Misschien moet ik het toch maar bij het oude laten….?

Bijna drie maanden verder en de druk naar het creëren van een betaalde werkweek neemt toe. Mevrouw UWV gaat straks op het knopje “uitkering uit” drukken zodat er ruimte is voor meneer bijstand, deze beste man leer ik toch liever niet kennen.

Het versturen van sollicitatiebrieven, het voeren van netwerkgesprekken, persoonlijke soul-searching en een stapje terug doen, klinkt leuk en logisch. Toch zorgen deze activiteiten niet voor ruimte in de vijfer die we arbeidsmarkt noemen en het aantal vissen groeit met de dag.

Positief is dat de burn-out industrie zorgt voor saamhorigheid, momenteel kan ik met verschillende vrienden en vriendinnen een kop thee drinken omdat ook zij thuis zitten. Voor een korte periode is dat best gezellig. Lekker praten over hoe je het leven niet moet leiden, zorgt voor nieuwe ideeën en perspectieven.

De wankele buddha wordt steeds stabieler, nu heb ik nog een duidelijk doel nodig. Ik zal de koe toch bij de horens moeten vatten en zelf ruimte op de arbeidsmarkt moeten creëren. Dat betekent dat ik in het kort gezegd; “mijn baan zelf ga maken”.

Nu nog het vinden van de antwoorden op de vragen: Wat voor baan maak ik?  Hoe ga ik die baan maken? Waar ga ik die baan maken? Of nee laat ik eerst eens beginnen met de vraag: Wat is voor mij de definitie van een baan?

Een tijdje geleden kreeg ik van een vriend een wiebelende mini-buddha met het gegeven: “Deze Buddha vond ik wel toepasselijk voor jou Essie. Hij is nogal wankel en uit balans maar zoals je ziet, hij valt niet om maar blijft altijd staan”. Hmm…. Een wankele buddha, is dat niet een mooi voorbeeld van ‘contradictio in terminis’?

Wankel ben ik wel ja. Want het gevoel van ik ben alles kwijt versus ik kan alle kanten op is nou niet echt bevorderlijk ter ontspanning. Of is het juist de bedoeling dat ik hier even van geniet van dat gewiebel? De ruimte om na te denken over mogelijkheden  daar ontbreekt het niet aan want ik merk dat ik veel ideeën heb. Ik heb ook echt zin om iets met deze ideeën te doen. Maar waar ontbreek het nou aan? Wat heb ik nodig?

Vertrouwen en energie om te knallen, dat is wat ik nodig heb. Waar is het gebleven? Ik ben, van nature en door wat ik heb geleerd aan de meest prestigieuze universiteit die “La Vie”  heet, iemand die van uitdagingen houdt, deze met twee handen aanpakt,  volledig gecommitteerd doorgaat tot het bittere eind en dan op zoek gaat naar een nieuwe uitdaging.

Mensen met een niet-coachende communicatiestijl noemen dit: een te korte spanningsboog (zo’n energie slurpende tekst). Een coach zou zeggen; je hebt behoefte aan vernieuwing en verdieping. “Gelukszoeker” zo word ik ook wel eens genoemd. En dan denk ik; als we maar met z’n allen als geoliede machines blijven draaien totdat we toe zijn aan de volgende APK dan kies ik binnen dit curriculum toch liever voor de vrije keuze ruimte of te wel; ik maak de baan die ik ben.

Maar hoe zal ik deze ruimte gaan vervullen?

NEE! Ik voel me te dik. Oké ik geef toe, er kan meer gesport worden. Het wordt tijd dat ik hockey weer eens oppak voor conditie, mijn balletschoenen uit de kast trek voor een betere houding en eigenlijk wil ik boxen wel eens uitproberen. Het lijkt me heerlijk om, terwijl het zweet als parels over je hoofd gutst, je grens te verleggen met behulp van het aanmoedigende geschreeuw van een gespierde dude. ‘Ching ching… Quanta costa? Die plannen gaan voor nu even niet op mevrouwtje-ik wil-alles-tegelijk, waar wilt u dat van betalen zonder baan?’ 

Tegenwoordig doe ik aan ‘Clean Eating’, “Goodmorning havermoutvlokken gekookt in water met stukjes appel en kaneel. Wat heerlijk dat ik de dag weer met jullie mag beginnen,  ik kan me geen beter ontbijt wensen(naast verse croissants met roomboter of brood met gebakken ei en kaas)”. In de avond gaat ook het ‘Clean Drinking’ programma van start; druivensap met  een alcoholpercentage van 12,5% vol. voor een extra diepte reiniging van de ziel en ter bevordering van de nachtrust.

Op 30 mei ’12 heb ik mijn laatste sigaret gerookt, ik had duidelijke afspraken gemaakt met mijzelf: Voor je 30^e ben je gestopt, en als de pakjes duurder zijn dan 5,- euro dan MOET je stoppen anders is het eind zoek. Target gehaald want op 31 mei ging ik door het leven als Moos Rookloos, bleek dat die dag ook nog eens is uitgeroepen tot ‘International Anti Tabacco Day’, alsof het zo moest zijn. Sinds vorige week vrijdag (3 maanden na stoppen) behoor ik tot de groep die een terugval heeft gehad, na mijn afscheidsborrel op kantoor vond ik dat ik recht had op de trouwe vriend die er altijd voor me was.

Vandaag is de dag… Ik ben officieel; KOOS WERKLOOS, niet in het bezit van een betaalde baan, in-between jobs of geef er maar een mooie naam aan. Dit strookt totaal niet met mijn natuur. Het voelt een beetje vreemd en onwennig en ik word omsingeld door heerlijke negatieve gedachtes als: ik maak geen deel meer uit van de arbeidsmarkt, ik maak geen deel meer uit van de maatschappij, ik ben echt kansloos, shit straks moet ik mijn huis uit en dan woon ik in een doos. Ook liep ik vanochtend ineens naar de Aldi terwijl ik altijd gewoon boodschappen doe bij Albert Heijn.

Things to do genoeg: huis opruimen, wasje draaien, kast ordenen, keuken reinigen, solliciteren, boodschappen doen, op de bank liggen en dvd’s kijken, slapen, wandelen, sporten of een hond kopen. Ik lijk wel een huismoeder zonder kinderen. Misschien is dit wel het moment dat het fenomeen ‘moeder worden’ in mijn leven thuis hoort. En als ik ‘t vrouwelijke target van voor je 30e moeder worden nog wil halen, dan kan ik net zo goed nu beginnen. Want nu ben ik Koos Werkloos en Toos Kindloos.

Misschien moet ik ook maar een naaicursus gaan volgen dan kan ik mijn eigen kleding maken. Breien schijnt ook weer helemaal hip te zijn. Of ik begin een strijkclub met dames uit hetzelfde schuitje, lekker keuvelen tijdens het strijken. Nee laat ik een versnelde massageopleiding doen, dan word ik masseur en kunnen mensen bij mij komen voor ontspanning, komt u maaarrrrrr…..

Oh wat voel ik me toch veilig in mijn eigen denkmachine maar wat ben ik in vredesnaam aan het doen? ‘GET A LIFE, LIGHTEN UP, MAKE UP YOUR MIND & GO’.

Ik denk terug aan een gesprek dat ik begin juli op mijn dakterras had met mijn beste vriendje Michel. Net die week was ik door oververmoeidheid en spanningsverschijnselen ziek van kantoor naar huis gegaan. “Het gaat niet helemaal lekker met je hè Es?” vroeg Michel. “Je stem trilt, je ziet er uit als een spook en je verhalen klinken niet echt positief”. Waarop ik zei: “Mies, het lichtje is uit, meestal wijst mijn gevoel mij wel de weg maar zoals ik al zei; dat lichtje is uit. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik ben moe. Ongetwijfeld is er iets positiefs aan deze situatie maar het interesseert me op dit moment vrij weinig”.

En zo begonnen we een interessant gesprek over een van onze favoriete onderwerpen ‘Het leven’.        “Weet je Es”, zei Michel. “Kan jij je nog die periode herinneren dat ik werkeloos was?” “Ja, dat was voor jou ook echt een A-relaxte periode, dat weet ik nog wel.” “Ja Es, dat was inderdaad een klote periode en het voelde precies zoals op andere vervelende momenten en herinneringen uit mijn leven. Maar weet je wat toen wel het onderscheid maakte dat nu ook voor jou geldt?”

Waarop ik enigszins opgewekt reageerde: “Het verbaast je misschien, maar daar heb ik dus al wel over nagedacht. Ik heb mezelf de vraag gesteld: Wat is het positieve aan deze gevoelsmatig negatieve situatie?”  “En wat is je conclusie?”,vroeg Michel. “Nou…  in tegenstelling tot andere events in mijn leven zoals de scheiding van mijn ouders, het feit dat ik enig kind ben, opa’s en oma’s die overlijden en dat soort fratsen, is dit wel een situatie die ik helemaal zelf gecreëerd heb, zelf heb veroorzaakt, waar ik zelf verantwoordelijk voor ben.”

Waarop Michel zegt: “JUIST,  is het niet fantastisch? Geen vervelend gevoel waar je niets aan kunt doen, maar een rotgevoel dat JIJ hebt georganiseerd voor jezelf en dus ook zelf weer kunt oplossen. JIJ bent je eigen sleutel naar succes, beter kan je het eigenlijk niet hebben toch?”

Nog twee weken en dan is het zover. Na 31 augustus heb ik geen baan meer.                                                 Of ik er zin in heb? Ja natuurlijk… de hele wereld ligt weer aan mijn voeten; ik kan gaan reizen, iets voor mezelf beginnen of weer op zoek gaan naar een leuke baan, echt top.

Of ik er tegenop zie? Ja natuurlijk… weg vastigheid, weg inkomen, weg organisatie waar ik me thuis voel, weg dagbesteding,  weg collega’s, welkom alle tijd om na te denken, welkom muren van mijn huis, welkom het gevoel van de enige zijn die niet werkt, welkom reacties van de buitenwereld zoals “jij komt er vast wel”, of “Het komt wel goed met jou hoor”, welkom deuk in mijn ego, welkom gedachte dat mijn vriendje me nu minder leuk gaat vinden, welkom kutzooi!

In de verte hoor ik de stem van mijn moeder “Lieverd ga doen waar jij gelukkig van wordt je denkt te veel na, alleen jij kan doen waar je gelukkig van wordt”.

Ja Mam, ik weet dat je gelijk hebt maar ik heb het nu gewoon ff helemaal gehad! Ik heb toch fucking niet verschillende studies afgerond,  altijd bijbaantjes gehad, buitenland stages gedaan, in studiecommissies gezeten, verre reizen gemaakt, bewustwordingscursussen gevolgd, heel veel vrienden en vriendinnen in mijn omgeving om vervolgens als Koos Werkloos door het leven te gaan of wel?

En dan hoor ik mijn moeders reactie “Lieverd, je hebt een pittige tijd achter de rug en je zelfvertrouwen is wat beschadigd. Je beschikt over zoveel kwaliteiten, denk niet te veel na, volg je gevoel. Doe niet waarvan je denkt dat je dat moet doen, doe waar je je gelukkig bij voelt dan komt de rest vanzelf”. Ohhhh wat irritant…. Ik weet dat mamma gelijk heeft maar ik zit nu gewoon hardnekkig vast in mijn eigen gezeik en ik vind het wel even prima zo.